- Knji­ga iza­bra­nih i no­vih pje­sa­ma Mi­li­ce Kralj „Čr­nil­ni­ca”, sa­ži­ma onu pr­vot­nu pra­i­zvor­nu po­e­zi­ju, či­je je sje­me pro­kli­ja­lo u vre­me­nu Stva­ra­nja, ka­da su iz za­um­nog na­sta­ja­li ri­ječ i go­vor, a za nji­ma pje­sma i pro­po­vi­jed. Taj prin­cip se pre­po­zna­je već u ra­nim sti­ho­vi­ma Mi­li­ce Kralj, u ko­ji­ma ona po­la­zi od za­da­nih for­mi, sa iz­ra­zi­ma za­sno­va­nim na re­li­gij­skim i mit­skim mo­ti­vi­ma, ar­he­tip­skim gla­so­vi­ma, ko­ji će u na­red­nim knji­ga­ma po­sta­ti ele­men­tar­ni pred­lo­šci za for­mi­ra­nje po­et­skih cje­li­na - is­ti­če u pre­do­go­vo­ru „Čr­nil­ni­ce” Đor­đe Bru­jić u tek­stu „Te­mat­sko­mo­tiv­ski kru­go­vi i re­li­gij­ski frag­men­ti u po­e­zi­ji Mi­li­ce Kralj”.
„Ako je po­e­zi­ja, ka­ko to ka­že jed­na od „de­fi­ni­ci­ja” uz­ne­mi­re­nje je­zi­ka, on­da je je­zik u po­e­zi­ji Mi­li­ce Kralj go­to­vo u kon­ti­nu­i­te­tu uz­ne­mi­ren lek­si­kom i je­zič­kim gi­ba­nji­ma ko­ji nam otva­ra­ju ulaz u dru­gu di­men­zi­ju ovog stva­ra­la­štva u re­la­ci­ji et­no­se­tos, u go­to­vo op­se­siv­no tra­že­nje me­đu­od­no­sa i što čvr­šćih ve­za na ko­ji­ma po­či­va do­bar dio fi­lo­zo­fi­je i po­e­ti­ke kao umjet­nič­ke fi­lo­zo­fi­je pje­sni­ka.
U no­vim pje­sma­ma „Čr­nil­ni­ce” ko­je či­ne za­seb­nu knji­gu ima 34 pje­sa­ma u ko­ji­ma i kroz ko­je pje­sni­ki­nja pre­i­spi­tu­je pro­blem­ske tač­ke sop­stve­nog stva­ra­lač­kog is­ku­stva, in­ten­ziv­no ,,vo­di” unu­tra­šnji di­ja­log sa pje­smom, nje­nim pra­i­zvo­rom, u od­go­ne­ta­nju i pre­i­spi­ti­va­nju sa­mog tvo­rač­kog či­na. Ona te­ži za je­din­stve­nom pje­smom ko­jom bi is­ka­za­la sa­mu su­šti­nu stva­ra­nja („Pe­smo­ro­di­li­ca, I reč i zvuk, Pe­sma ogle­da­lo, Bes­po­čet­no slo­vo, Jer ni­šti­ce sve­tlom oba­sjao, Unu­tra­šnji za­pis, Uze­ti ma­sti­lo i pla­ka­ti, Pe­ča­ta­ju­ći slo­go­vlje...) ne­ki od no­vih na­slo­va su kroz jed­na­če­nje pje­smi­nog zvu­ka i zvu­ka rod­ne me­lo­di­je.
„ U tom kon­te­stu, ako se pod­sje­ti­mo da sva­ka Mi­li­či­na knji­ga (ka­ko su to već is­ta­kli kri­ti­ča­ri) pred­sta­vlja svo­je­vr­sni pje­snič­ki pro­gram (Ljud­sko me­so, Za­se­jah lan, Iko­na Gr­da­na, Le­pi Jo­van, Mo­mač­ka gra­na) naj­no­vi­je pje­sme u „Čr­nil­ni­ci” iz­mje­šte­ne su u pro­stor či­stog li­ri­zma ko­ji je sav od sa­gla­sja me­lo­dij­skog od­je­ka i za­um­nih sli­ka, od zvu­ka i svje­tlo­sti u sim­bi­o­zi ro­đe­nja sa­me pje­sme i nje­nog ko­nač­nog zna­čenj­skog od­je­ka”.
Na toj kru­žnoj pu­ta­nji zbi­va se ču­de­sno ot­kri­va­nje sim­bo­la-zna­ka, da­ka­ko, her­me­tič­nog. Jer, kao što to re­če mr Mi­lo­rad Du­ru­to­vić, go­vo­re­ći o Mo­mač­koj gra­ni „Mi­li­ca Kralj pri­pa­da uče­nim pje­sni­ci­ma, te da tu­mač nje­ne po­e­zi­je mo­ra ras­po­la­ga­ti ve­o­ma broj­nim i spe­ci­fič­nim zna­nji­ma: od an­tič­ke, slo­ven­ske i sta­re srp­ske mi­to­lo­gi­je do hri­šćan­ske iko­no­gra­fi­je i te­o­lo­gi­je, od vi­zan­tij­ske i srp­ske sred­nje­ve­kov­ne kul­tu­re do na­šeg fol­klo­ra i na­rod­ne po­e­zi­je, po­seb­no li­ri­ke. U je­zič­koj i sred­nje­vje­kov­noj pje­snič­koj tra­di­ci­ji ona na­la­zi svoj pot­pu­ni iz­vor”. A.Ć.